Przyjmowanie przez młodzież i dorosłych substancji psychoaktywnych jest poważnym problemem medycznym, psychologicznym oraz społecznym. Wzrost spożycia większości używek, coraz częstsze przejawy eksperymentowania z nimi, ich okazjonalnego oraz nałogowego przyjmowania to niezbite dowody na konieczność stosowania strategicznych działań profilaktycznych.
Troska o własne zdrowie psychiczne jest równie ważna, jak troska o kondycję fizyczną naszego organizmu.
Co zrobić, kiedy dziecko przeżywa trudne sytuacje w sposób nadmiarowy, nieadekwatny do warunków i otoczenia w jakim się znajduje. Młody człowiek zamartwia się lub odczuwa paraliżujący lęk, który nie pozwala mu prawidłowo się rozwijać (np. nie odzywa się do nauczyciela lub nie potrafi powiedzieć „poproszę” lub „dziękuję” do sprzedawcy w sklepie). Czasem tworzy też we własnej głowie katastroficzne scenariusze (np. przy zbliżającej się burzy obawia się huraganu wyolbrzymiając to zjawisko). Jeśli poziom lęku jest tak wysoki, że uniemożliwia dziecku prawidłowe funkcjonowanie przestaje on pełnić rolę adaptacyjną, ponieważ zaburza jego rozwój i negatywnie wpływa na zachowanie i samopoczucie.
Dążenie do osiągnięcia harmonii i stabilizacji w życiu to naturalne pragnienie człowieka. Сhcemy, żeby wszystko było proste i do przewidzenia, chcemy żyć bez napięć i emocjonalnych wstrząsów.
Uzależnienie nie jest chorobą jednostki, a całego systemu rodzinnego, polega na zaburzonym rozumieniu rzeczywistości oraz własnej osoby, poprzez używanie tzw. mechanizmów uzależnienia, dlatego też pracuje z osobami uzależnionymi w koncepcji behawioralno-poznawczej z elementami terapii systemowej. W rodzinie dotkniętej chorobą uzależnienia diagnozuje zwykle szereg innych zaburzeń współistniejących, takich jak: współuzależnienie w przypadku rodziców i partnerów osób uzależnionych oraz syndrom DDA w przypadku dzieci wychowujących się w rodzinach dotkniętych problemem uzależnienia.
